Ўйлаб топилмаган, ҳаётий ва қизиқ воқеалар — 4

ОЛТИНЧИ ҲИКОЯ

Ўзбекистон халқ шоири Анвар Обиджон раҳматли дадам, шоир Аъзам Ўктамнинг устози бўладилар. Болалигимиздан уларнинг хонадонларига кўп борамиз, оилавий яқинлик бор. “Ўзбекистон овози” газетасида энди иш бошлаган вақтим эди. Газеталар корпуси зинасининг ёнида чекиш жойлари бор. Ўша ерда сигарет чекиб тургандим. Шу пайт “Ўзбекистон адабиёти ва санъати” газетаси томондан Анвар Обиджон кела бошладилар. У кишини кўришим билан сигаретимни ташлаб юбордим. Чунки дадамнинг устозларини ҳурмат қилиш баробарида бироз ҳайиқардим ҳам. Менга яқинлашганларида шошиб салом бердим. (Чекаётганимни кўрмаган бўлсалар зўр бўларди деган ўй хаёлда чарх урарди)

«ТБИЛИСИДА ТОШКЕНТ КЎЧАСИ БОР»

дейди Грузиянинг «Чвенебуреби» фольклор ансамбли хонандаси, 
«Шарқ тароналари — 2011» халқаро фестивали совриндори Соломон Гогашвили

— Мен Ўзбекистон ҳақида ўйлаганимда кўз олдимга тинч ривожланиб бораётган мамлакат келади, — дейди у. — Ватанингиз билан бизни ажиб хотиралар боғлаб туради. Тошкентга борганимизда буюк ватандошимиз Шота Руставелига ҳайкал ўрнатилганини кўрдик. Юртдошларингиз бизга Нодар Думбадзе ҳақида ҳам гапиришди. Унинг жуда кўп асарлари ўзбек тилига таржима қилинган экан. Шунда англадимки, ўзбек ва грузин халқларини нафақат санъат, балки адабиёт ҳам бир-бирига жуда яқинлаштирган. Мен ҳам ўз навбатида Тбилисида Тошкент кўчаси борлигини айтдим. Ҳар гал ундан ўтганимда Ўзбекистонни, у ерда ўтказган ҳаяжонли дамларни эслайман, қўмсайман. Кенг ва равон кўчалар, юксак савияда ташкиллаштирилган фестиваль...

Бутун гуруҳимиз билан Ўзбекистон пойтахтини томоша қилдик, айландик. Юртдошларингиз бизга грузин рақсларини ижро этиб беришди...